Görüyorum insanlar var, mutlu,
Bir o kadar da yarınlar için umutlu,
Yaşam, bahar gibi her mevsim yeniden doğmak,
Mutluluk yolunda domur domur çiçek açmaktır.
Hayata dair konular hep kapalı yoruma,
Neyiz ki biz, çözüm olamıyorsak tek bir soruna,
Biraz oturup düşünmeli, vicdanımız sızlamalı,
İnsanlığını kaybediyor bak, ademoğlu.
Ben insanım, yaşamayı kendimden bilirim,
Ruhlarımız sanki boş mezarlıklar gibi.
Yakasını bırakmamalı hayatın,
Heyecanlanmalı, yeni bir kitaba başlar gibi doğrulmalıyız.
Hepimiz artık nefrete tokuz, olduğumuz kadarız,
Asla bilmiyoruz yetinmeyi azla.
Şu dünyada ne kadarız ki azdan biraz fazla.
Güneşin karmaşasından ayın karanlığına,
Bir yol uzanıyor sanki rüyalar karardığında,
Işık saçmak varken hep perde koyuyoruz,
Dünya ile güneş arasına,
Hapsediyoruz ruhlarımızı aydınlık ile karanlık arasına.
*Gazi Üniversitesi Makine Mühendisliği Bölümü Öğrencisi