Biliyordum dostlar, biliyordum! Hayatlarının o leke sürülemez doğallığı içindeyken beni fark etmediklerini biliyordum. Önceleri bu sadece bir ihtimalken, şu an isteksiz ve zoraki nefeslerimin arasında boğularak her şeyin farkına varıyorum.
Bir sokak dolusu insanın arasından geçtim. Karşıma çıkan herkesin neşe dolu gözlerini, yüzlerinin üstüne düşmüş bütün o muntazam çizgileri ve şahsımda mevcudu mümkün olmayan bütün o umut dolu bakışları gördüm. O an, o yolculuğun amacının dışına çıkmak; belki bir süre daha kendimi insanlardan soyutlamak, kaçmak istedim. Ve beni fark etmelerinden korktum dostlar.
Oysa habersiz bir insanın kara yazısına mahsus bu esaretten kurtulacağımı düşünmek, bana nasıl bir mutluluğu bahşetmişti… Herkesin hayat çizgisinin üzerinde yakaladığı sonsuz mutluluğu görünce, korkarak kaçmaktan fazlası gelmedi aklıma.
Çok geçmeden adımlarım hızlandı. Ellerimdeki titremeyi fark etmesinler diye kollarımı vücuduma yapıştırdım. Olur da bir sıkıntım olduğu sanılır ve beni fark ederler diye. Çünkü bu sıkıntı bir başkasına nasıl anlatılırdı ki? O insanın gözlerinin içine bakıp: “Sebebi sizlersiniz!” demeye hangi hassas yüreğin gücü yeterdi? Ve beni anlamayarak kederli ifademi süzen o kişi bana nasıl yardım edebilirdi?
Eve gitmek istedim. Hiç olmadığı kadar kendimi kurtarmak, sadece koşmak ve fark edilmemek istedim. Şimdi masamın karşısındayım dostlar. Sizler gibi hayatları kusursuz bir döngüde akan insanlar, benim bu beyhude düşüncelerime anlam veremeyecektir.
Yadsınamayan garipliğimi saklayamayarak akan her saniyeyi gergin geçirmek, geçilen dar sokaklardaki binaların pencerelerinden dışarıyı seyre dalan insanların beni göremeyeceğini bilmek, aileye yazılan mektupları zarfına koyarken zarfı kirleten birkaç damla gözyaşının fark edilemeyeceği hissi…
Yarın korku dolu kâbuslardan uyanacak ve kalkıp bir başkasına başlayacaktım. Tekrardan dışarıya çıkma cüretini gösterip sokakları dolaşmaya başladığımda; uzaktan beni görme şansını yakalayan kişi, onun için başlayan sıradan bir günden fazlasını göremeyecektir. Çünkü güneş onun yolunu bütünüyle aydınlatırken, benim için ancak bir başka karanlığın başlangıcı olacaktı.
*İzmit Yahya Kaptan Anadolu Lisesi Öğrencisi